Begrafenissen en het gewone dagelijkse gangetje

Lieve allemaal,

Hoop dat jullie een goede jaarwisseling gehad hebben…

Met veel moeite kon ik Musah overhalen om tussen kerst en nieuw jaar nog iets te reizen. Het is niet echt een reislustig type, vind het wel leuk om delen van Ghana te zien maar gaat dan het liefst weer zo snel mogelijk naar huis. Uiteindelijk besloten van dinsdag tot en met donderdag naar Yendi te gaan, dorpje 1,5 uur rijden van Tamale. Ebenezer, (goede vriend van Musah) woont daar met zijn vrouw Lydia en hun dochtertje Esther van een jaar oud. Ze waren helemaal blij met ons bezoek en super gastvrij zoals alleen Ghanezen dat kunnen zijn. Werd in het begin wel weer even als de koningin behandelt maar dat nam gelukkig later wel weer wat af. In die paar dagen natuurlijk volgestopt met eten door Lydia, maar wel gezellig gehad.

Voordat we Yendi donderdagochtend konden verlaten, moesten we natuurlijk nog wel even Ebenezer zijn vader bezoeken. Helemaal blij met zijn speciale gasten, ik voelde me meer een beetje ongemakkelijk vanwege het erg armoedige huisje en de starende kinderen. Toen verdween hij ineens om een half uur later terug te komen met een parelhoen, ja hij had ons eigenlijk een geit willen geven maar dat was lastig voor in de bus. Musah erg blij met zijn parelhoen, en ik dacht ooh nee die moet de hele weg op schoot mee in de bus.

Thuisgekomen was ik helaas al weer enkele dagen aan de onophoudende diarree, dus kon niet de hele nacht in de kerk doorbrengen voor nieuwjaar. Bij Musah thuis (woont praktisch naast de kerk) en in de kerk is namelijk geen toilet. Dus nadat het 12 uur geweest was, wat gedanst en snel weer naar huis, ook prima. Nieuwjaarsdag weer antibiotica geregeld en de diarree verdween weer als sneeuw voor de zon. Nieuwjaarsavond hadden we diner in een luxe hotel met de jeugd van de kerk. Voor Ghaneze begrippen heel wat, leuk om zo samen te zijn en iedereen had zich netjes aangekleed. Wat wel wat jammer was is dat ze met dit soort gelegenheden allemaal een praatje willen doen, de volgende speciale gasten in ons midden, verschillende gebeden, dankwoordjes enzovoort. Gevolg helft luistert na verloop van tijd helemaal niet meer.

Zaterdag hadden we nog een grote bruiloft van een goede vriend van Musah. Alles zag er heel mooi uit, was duidelijk veel geld ingestoken. De bruidegom noemde zichzelf en zijn 4 vrienden zelfs de “Mighty Four”. Vind het soms wel een beetje moeilijk, vooral als je ziet hoe ze pronkend de dagen erna door Musah zijn community lopen, waar iedereen toch betrekkelijk arm is. Voor mij dus niet zo’n grote dure bruiloft in zo’n arme wijk.

Zondag, begrafenis van Musah zijn oom. Niet de oom die pas overleden is maar de andere. En dit werd in Dungu gedaan, dorpje 7 km van Tamale af, waar Musah zijn vader oorspronkelijk vandaan komt. Deze oom bleek ook subchief te zijn net als Musah zijn vader, dus een hoop gasten en eerbetoon op de traditionele Dagomba manier. Dit houdt in veel Dagomba dans met trommels. En een optocht met de opvolger van zijn oom helemaal versiert op een paard met strijders met geweren eromheen. Spectaculair om te zien, al werd ik wel wat moe van alle aandacht voor de enige witte in het kleine dorpje. Maandagochtend moesten we terug om de begrafenis verder af te sluiten, lees heel veel koken en bij elkaar zitten. En aan het eind van de morgen kwamen de trommels en strijders weer om nog wat geweerschoten te laten.

Dinsdag weer naar het werk, bleken ze in staking te zijn. En waarom; dat kwam van het hoofdkantoor in Accra omdat de directeur van de PPAG misschien zou worden ontslagen. Uiteindelijk konden we donderdag weer aan de gang, natuurlijk niet iedereen aanwezig maar ze hadden in ieder geval geprobeerd een planning in te vullen voor het komende jaar.

Donderdagavond en Vrijdag weer begrafenis, nu de afsluitende ceremonie van de andere oom. Ik heb genoten van Mary helpen met het jurken maken. De hele familie had namelijk dezelfde stof gekocht waar iedereen dan een jurk of shirt van moest laten maken. Topdrukte voor Mary. Zie foto’s voor het mooie resultaat. Musah was druk met de organisatie, ik heb de dames geholpen, die eigenlijk bijna de hele ceremonie missen door het koken en het optutten.

Donderdag kwam ook tot mijn grote verassing Chantal (oud vrijwilliger) met haar vriendin Mara aan in Tamale. Heerlijk om bij te kletsen. Zij zijn zondag mee geweest naar de kerk en gezellig pannenkoeken met ze gegeten. Lekker om in het Nederlands over de kerkverschillen te kunnen praten. Hadden namelijk weer een dominee die ontzetten begon te schreeuwen zodat we zijn Engels helemaal niet meer konden verstaan.

Maandag terug naar het werk, meeting gehad over hoe nu verder en dat ik meer inzet verwacht. Het probleem ligt ook wel in het feit dat er niemand verantwoordelijk gesteld wordt voor bepaalde taken. Dus het is veel wijzen naar elkaar en er gebeurt niks. Vandaag goed gesprek met de manager van het hoofdkantoor en ons team, kortom er is weer hoop. En als ze zich aan de planning gaan houden moet het gaan lukken. Ze hebben alleen wat “duwtjes in de rug” nodig.

Verder is het lekker dat het weer Januari is, de rust is weer een beetje terug. Dit maakt ook wel dat het in mijn huis nog steeds wel wat stil is soms. Met Musah uitgebreid over gehad en waarschijnlijk komt Sheetah (Musah zijn zusje) een paar dagen in de week bij mij logeren. Kan goed met haar opschieten is, haar school is vlakbij mijn huis, dus dat is handig. Van het weekend heeft ze me ook al geholpen met Musah zijn was. En ik weet het klinkt misschien wat lui, maar het is ook gewoon ideaal om iemand te hebben die af en toe helpt koken en schoonmaken. Door de Harmattan is alles echt ontzettend stoffig. Daarnaast bereiken we steeds vaker de 40 graden en is het alleen vroeg in de ochtend fijn om iets lichamelijks te doen.

Nu ik ga er weer een eind aan breien. Heel veel liefs aan jullie allemaal!
Dikke zoenen,
Joanne