Honeymoon weken

Lieve allemaal,

Tja waar moet ik beginnen…Zoveel gebeurt in de afgelopen maand. Soms moet ik echt weer even naar de foto’s kijken, van ooh ja een maand geleden hadden we onze geweldige bruiloft met veel lieve vrienden en familie om ons heen. Maar nu weer terug in ons normalere leven lijkt dat al weer heel lang geleden.

Ten eerste ga ik toch maar even terug naar het oppikken van onze Nederlandse familie en vrienden. De meeste hebben pap zijn verslag al gelezen dus ik zal het kort houden. Musah had op dinsdagochtend voordat we naar Accra gingen nog zijn sollicitatiegesprek. En na een 13 uur durende busreis zaten we ineens aan het ontbijt met Anne, aan de zee. Beetje raar om haar zo in Ghana te ontmoeten, maar wel geweldig leuk. Een rustig relaxdagje aan het strand om de volgende dag onze buslading Nederlanders op te halen. Een bus huren in Ghana is trouwens een heel onderhandelingsspelletje, en voorlopig doe ik het ook effe niet meer. Maar Musah heeft dat allemaal rustig en geweldig gedaan. We hadden voor de eerste paar dagen een kleine lodge aan het strand, en toen de bus de volgende ochtend voor de lodge stond was dat toch wel raar. Zo’n grote bus voor mijn gasten, 24 man is toch wel heel wat!

Het ophalen was een feest, geweldig en nogmaals raar om iedereen in Ghana te hebben. De dagen aan het strand waren heerlijk, zou dat elk jaar wel, met iedereen om ons heen, wel willen doen. Helaas zal dat niet kunnen, dus hebben we er maar intens van genoten!

De busreis naar Tamale met stops in Cape Coast en Lake Bosumtwi, was als een grote familievakantie. Helaas waren er best veel met heftige reizigersdiarree, maar het programma kon gelukkig doorgaan. En ach ja het bespreken van de stoelgang, gaf ook een band volgens Hans. Musah en ik hebben genoten van hoe leuk iedereen met elkaar omging, de zorg naar elkaar en de vriendschappen die zijn ontstaan of versterkt zullen we niet snel vergeten. Al moet ik ook toegeven dat blij was toen we in Tamale arriveerde, ik voelde me toch een beetje verantwoordelijk als soort van reisleidster.

In Tamale hebben we iedereen ons huisje geshowd, heel leuk maar weer bijna surrealistisch omdat iedereen ineens in onze woonkamer zat. Pap en mam hebben nog bij ons gelogeerd, met mam naar de markt op mijn scooter, onvergetelijke momenten.

En toen….de bruiloft! Vrijdag was de voorbereidingsdag. Ik wilde met Mam de dame (Musah’s schoonzus Fadilah) die de kerk zou versieren helpen, maar ik werd al snel weggestuurd want ik moest maar een schoonheidsslaapje gaan doen. Dus zaten we later aan de koffie, en toen bedacht mam dat we onze nagels wel konden laten lakken. En dat hebben we toen maar gedaan, niet wetende dat het een hele nagelbehandeling werd met als gevolg mooi acrylnagels met roze randje. Heerlijk ontspannend, de bruidsmeisjes wilden daarna ook allemaal… ’s Avonds naar Musah die aan het heen en weer vliegen was, zijn familyhouse bezocht waar iedereen aan het koken was en Mary de laatste jurken in elkaar naaide. De Nederlanders kon ik ook de versierde kerk laten zien, van buiten een betonnen gebouw, lelijk en nog niet af maar van binnen…. De kerk was echt geweldig mooi versierd, felle kleuren, veel doeken en nepbloemen maar paste allemaal perfect in het plaatje, iedereen was onder de indruk.

Zaterdag…de grote dag. Ik sliep ook in de Asempa Lodge bij mijn ouders en dacht er vroeg bij te zijn om om 6.15 te gaan douchen. Maar Fadilah liep al rond waar ik was, want ze moest effe checken of ik wel wakker was en wilde de auto’ s gaan versieren… Na lekker ontbijt en heerlijk getut met mijn moeder, roos en bruidsmeisjes, waren we zover om de jurk aan te trekken. Toen kwam Fadilah binnen met de cameraploeg (ja een cameraman en een assistent voor het licht die ons de hele dag zouden volgen) en ze begon gelijk over hoe mooi mijn jurk was, niet wetende dat het slechts het korset met onderrok was… Na hard zwoegen door mijn mam, die haar en make-up deed was ik klaar. En toen met mijn jurk omhoog houdend (ja de bruidsmeisjes waren er niet voor niks) over planken over de modder heen om naar de auto te gaan. De blauwe kever die ik had gekozen zag er geweldig uit, al vonden die Ghanezen dat wel wat raar die hadden liever een Mercedes, en we trokken dan ook veel bekijks op weg naar de kerk.

De binnenkomst aan de hand van pap, was erg mooi, met Musah die me stralend tegemoet kwam om mijn hand over te nemen. Later begreep ik dat mijn gevolg bruidmeisjes en mam het niet helemaal droog hielden en dat zelfs sommige Ghanezen een traantje weg pinkte. De kerkdienst was echt Ghanees, veel muziek, dans, lange preek enzovoort. Lastig uit te leggen zo'n dienst moet je denk ik gewoon een keer ervaren.. Het koor had goed zijn best gedaan, speciaal voor ons hadden ze een nieuwe outfit en met mam haar corsages stond dat prachtig. Na de lange kerkdienst was het tijd voor een bezoek aan Musah’s family house en werd er nog een geit aangeboden door Musah’s familie aan mijn ouders. Na een korte zit, iedereen wilde met ons op de foto, besloten om toch maar snel foto’s te gaan maken bij het meer iets verderop want het dreigde te gaan regenen. De weg naar het meer was redelijk goed vorig jaar, nu in het regenseizoen was het erg slecht, maar uiteindelijk zijn we er gekomen, de laatste kilometer wandelend, maar dat mocht de pret niet drukken op onze hakken in de modder… De fotoshoot was leuk om te doen en mede door onze professionele Anne en Ruben zijn de foto’s ook heel mooi geworden.

’s Avonds het feest, dat viel bijna in het water door het lekkende dak. Dus werd het feest verplaatst van de veranda’s naar binnen in de Asempa Lodge. Door de regen kwamen ook niet alle Ghanezen en na het eten verdwenen de meeste ook weer snel zoals ook wel verwacht. Met de overgebleven gasten hebben we verder een leuk feest gehad, met emotionele toespraken, liedjes enzo, met als topafsluiter de klompendans.

Zondag weer naar de kerk om de kerk te bedanken. Ik had voor mijn gasten Ghaneze jurken en shirts in dezelfde stof laten maken en ze zagen er allemaal prachtig uit! Na de kerkdienst naar Musah zijn family house waar we eten van de familie kregen. Het was net een schoolklasjes Nederlanders, in rijen op plastic stoelen met hun bakje rijst. Voor de meesten een beetje ongemakkelijk.. Ook daar hebben we nog even de klompendans gedaan, de Ghanezen spreken er nog steeds over.. ’s Middags was er een voetbalwedstrijd door de jeugd van de kerk georganiseerd, ook omdat Musah actief member van de kerk is, youthpresident was en choirdirector. Musah en ik mochten aftrappen, op de foto met het elftal en het aantal gescoorde doelpunten, zou het aantal kinderen zijn wat we zouden krijgen. Gelukkig bleef het bij 3 doelpunten dus dat is een mooi aantal.;)

En toen was het prachtige feest over…Maandag in traditionele outfit nog wat mensen begroet met zijn tweeën en ook al weer afscheid genomen van Mieke, Dennis, Ingeborg en Rob. Toch wel lastig dat iedereen weer ging…. Dinsdagochtend afscheid genomen van Anne die alleen verder ging met de trotro naar Burkina Faso, super stoer. Anne was onze geweldige 3de reisleidster, Anne thanx voor al je zorgen naar iedereen!

Woensdag gingen we met de rest van de gasten in de bus weer naar Accra. Tenminste dat was de planning, want als onze gasten ergens pech mee gehad hebben dan is het wel het vervoer in Ghana. Zo ook dit keer een hoop geregel en gedoe met de bus. Eerst belde onze chauffeur dinsdagavond dat hij toch maar niet kwam, Tamale was te ver. (Ja het blijft Ghana…) Dus met spoed op zoek naar een nieuwe bus, rond 11 uur ’s avonds gevonden, bij ons huisje voor de deur geparkeerd, zodat de chauffeur en bus in ieder geval niet te laat konden zijn. Keurig om 7 uur ’s ochtends reden we het terrein van de Asempa Lodge op, totdat hij op eens niet meer verder reed, we zaten muurvast in de modder. Terwijl de chauffeur wanhopige pogingen deed zakten we alleen maar verder weg. Maar hier zouden we wel weer uitkomen met uitgraven en een trekker, 2,5 uur later en vele pogingen later nog niks.. Toen met spoed een nieuwe grote duurdere bus geregeld, en om 11 uur reden we uiteindelijk weg. Ondanks het slechte begin was de reis prima. Aan het eind moesten we nog even overstappen in trotro’s…maar we zijn er gekomen rond 12.30 in de nacht.

De volgende dag was de dag van het afscheid, eerst Harm, Mirjam, Romy en Ties en aan het eind van de middag de rest. Een rare dag maar wel een met nog geweldige strandmomenten, bij bruinen en nog even genieten met elkaar. En hoe verdrietig ik toch even was, dan is er wel weer een engeltje van boven. Want net na het afscheid werden we gebeld dat Musah zijn baan had gekregen! Geweldig! Het is een baan als Sponsorship administrator bij Christian Children Fund of Canada (CCFC), te vergelijken met een organisatie als Foster Parent Plan of Oxfam Novib. Musah is verantwoordelijk voor de contacten met de lokale organisaties en de organisatie in Canada en o.a. de briefwisselingen tussen de gesponsorde kinderen en sponsors. Dit betekende helaas alleen wel dat de honeymoon iets ingekort werd, want we moesten maandag in Tamale zijn om zijn contract te tekenen, maar we hadden aan de andere kant ook wel genoeg gereisd in korte tijd...

Na nog een gezellige avond met Niels, Kelly, Dorien, Stephan, Mirjam en Hilde zijn we met Roos en Hans vrijdag naar Cape Coast gegaan om daar nog even te relaxen aan het strand. Helaas geen geweldig strandweer maar wel super gezellig met zijn viertjes. Zondag na het laatste afscheid van Roos en Hans in de bus naar Tamale. ’s Avonds was het toch weer raar thuiskomen in "mijn Tamale", met schreeuwende kinderen die “Saleminga, Saleminga” riepen, bedelaars en kinderen die mijn tas wilden dragen… Ja ook dat is Ghana, en dit Saleminga Saleminga (blanke) went toch nooit helemaal.

En toen? Ja de afgelopen weken hebben we gewoon thuis nog een beetje honeymoon gehouden. Lekker relaxed genoten van ons huisje, uitslapen, kado’s opengemaakt, foto’s en film van de bruiloft bekeken en heel veel mensen begroet en bezocht. Ja want alle mensen die de bruiloft bezocht hebben moeten toch bedankt worden…. Dus een hele dag naar Kumbungu geweest om dominees te bedanken, familie in een ver afgelegen dorpje bezocht en natuurlijk iedereen in Musah’s community Bilpiela. Leuk om te zien om hoe blij ze zijn als je ze bezoekt, maar wel frustrerend met mijn gebrekkige Dagbani, (hoewel ze het al geweldig vinden dat ik een paar woorden spreek) waardoor ik veel niet mee krijg en het erg vermoeiend is. Verder hebben we ook veel visite in ons huisje gehad al is onze bruiloftstaart nog steeds niet op. Oh ja en heel erg bedankt voor alle kaartjes en cadeaus die we ook vanuit NL hebben gekregen, is nog steeds leuk om naar het postkantoor te gaan! (post doet er ongeveer een maand over, dus veel kaarten hebben we ook afgelopen 2 weken pas gehad)

We genieten volop van elkaar, ons huis en tuintje. De zonnebloemen, en de 2 andere soorten zijn heel mooi opgekomen, heel kleurrijke bloemen. Ook ben ik begonnen de naaimachine te gebruiken, paar dingen ingenomen, tas gemaakt en ben met een jurk bezig. En ik geniet van mijn rijstkoker, gehaktmolen en staafmixer…scheelt tijd, ja ben hier weer wat meer huisvrouw;) Musah is weg van de ananas en mango juice die we met de mixer maken, en volgens Aaron worden we hier “superhealthy” van. Aaron (broertje van Musah) is nog steeds veel bij ons in huis, vooral de afgelopen 2 weken. Vaak gezellig, samen koken, spelletjes spelen (hoop dat we zo ook iets minder tv kunnen kijken, Ghanezen hebben het liefst de tv de hele dag aan) en handig voor boodschapjes enzo. Maar ook wel weer wennen zoals bijvoorbeeld gisteren dan heeft Aaron niks te doen dus hangt hij maar de hele dag in ons huis, beetje irritant. Gelukkig begint over anderhalve week school weer, maar dit brengt natuurlijk ook vragen van de familie voor schoolfees. Zo is Christy (Musah’s zusje) toegelaten tot de Wa university en hier moest ze heel veel geld voor ophoesten. Wij konden niet alles betalen maar ik had gezegd tot een bepaald bedrag te betalen.. prima zijn wij er vanaf dacht ik. Maar ja hoe ging Christy dan de rest van het geld bij elkaar krijgen, dit werd gewoon weer aan Musah gevraagd of hij niet geld ergens kon gaan lenen, het kon toch niet dat ze zometeen anders niet naar de universiteit zou kunnen gaan. Na onze poot stijf te hebben gehouden blijkt het geld toch op een of andere manier geregeld te zijn, lastig deze issues maar we zijn er uit gekomen.

Verder hebben we ook veel plezier met de familie. Met Mary (de kleermaakster) op de scooter met dochtertje Balima en baby Naparri, naar haar dorpje geweest om haar familie te groeten, leuk om te zien hoe trots Mary was. En in de middag naar de markt en met Mary genaaid. Ook heeft Balima (nichtje, 4 jaar oud) vorige week 2 nachtjes bij ons geslapen, heel gezellig. Met kussens op de stoel zat ze als de koningin kip kerrie met rijst en ananas te eten, en ontbijt was ook een feest met vruchtenhagel. En de douche en wc was ook erg nieuw, dat het water toch van boven komt, ze stond springend onder de douche. Vorige week was het verder ook Sala (suikerfeest) bij Lydia lekker gegeten en alle moslims weer in onze straat voor het grote gebed. (we wonen dicht bij de moskee en niet iedereen past er in met Sala). Prachtig om iedereen in hun mooiste en nieuwe kleren te zien.

En voordat ik het vergeet, iedereen is natuurlijk benieuwd naar hoe het staat met mijn werk. Mijn registratie als verpleegkundige in Ghana, gaat op Ghanees tempo. Ik kan mijn examen pas in December doen, en mag daarna pas 3 maanden stage lopen. We hadden hier ook wel tijd voor uitgetrokken maar dit duurt wel lang. Vanaf volgende week ga ik 2 dagen in de week voor Marij naar haar schooltje in Kumbungu omdat Marij terug verhuist naar NL is. Zij heeft 5,5 jaar in Ghana gewoond en heeft dit schooltje op gestart en zou het fijn vinden als ik wat dingen daar voor haar kan doen. Verder ben ik naar het Teaching Hospital geweest hier in Tamale voor vrijwilligerswerk tot mijn examen. Ook omdat het examen nogal veel kennis vraagt die ik nog niet allemaal heb. Ik wilde graag naar het Teaching Hospital omdat dit het grootste is, het opleidingsziekenhuis is en ik ook hier mijn stage zo meteen moet doen. Ik was welkom maar moest wel 150 GHC betalen.. Ja ja wel een beetje raar voor vrijwilligerswerk, maar ja veel kun je er kennelijk niet aan veranderen. Met Musah over gehad en toch maar besloten te gaan doen. Dus heb ik de formulieren gisteren ingeleverd en nu zaten er weer andere mannetjes die niet over geld begonnen, dus hoop het zo misschien te omzeilen. Hun administratie is niet zo heel goed kennelijk, dus ik mag maandagochtend komen voor mijn rondleiding/introductie, ben benieuwd.

Anderhalve week geleden, terwijl we Mary & Ayuba te eten hadden, kregen we telefoon dat Musah’s tante (zijn moeders jongste zus) was overleden. Paar weken daarvoor hadden we haar nog opgezocht in het ziekenhuis, niemand lijkt precies te weten wat ze had, dus wordt er dan maar gesproken van Spiritul Attack. Omdat zij Moslim was, werd er direct dezelfde dag begraven, dus met Mary & Ayuba in de auto naar het dorpje, hele avond daar gezeten. Vandaag naar de afsluitende ceremonie van de begrafenis van Musah zijn tante, alleen op de scooter naar het dorpje.. (Musah kon geen vrij krijgen) Gelukkig kan ik de meeste begroetingen redelijk in Dagbani en ken ik mijn schoonzussen toch steeds beter. Dus lekker met Mary, Mary en Lydia en de kinderen in een hoekje van de compound gezeten. Musah’s moeder was erg blij dat ik er was en na 2 uurtjes ben ik weer gegaan… Onderweg de vrouw van de dominee opgepikt en thuis gebracht, ja het is ongeveer 10km lopen en veel vrouwen van de kerk kwamen vanochtend allemaal wandelend om respect te tonen naar Musah’s moeder.

Nu regent het pijpenstelen, flinke stortbui over me heen gehad op weg naar huis op de scooter. Net Nederland ;) Maar lekker thee gezet en eindelijk dit extra lange bericht aan het afmaken… Zal proberen de volgende keer wat eerder te schrijven…

Heel veel liefs aan jullie allemaal!!
-X-
Joanne


Ps. Zal nog proberen foto’s up te loaden maar dit gaat heel moeizaam, internet is erg traag. Verder zie ook foto’s op Musah’s facebook. Voor meer verhalen over het reizen en de bruiloft; nielskelly.waarbenjij.nu
dennismieke.waarbenjij.nu
ingeborgstavast.waarbenjij.nu
hildekoetsier.waarbenjij.nu